|
Aimen : Pronkjewail op t Hogelaand Onner n hoge wiede winterlucht leunt n muide toorn tegen n remoanse kerk, beschaarmend deur, bogen, stìnnende iepen, hoezen tegen n opgooide wier aanplakt, dikke boerenploats liekt ter hìnkwakt. Wierendörp, viefentwinneghonderd joar leden opsmeten boven zeespaigel, hoger ans Groot Loug. Boerendörp, degelkhaid verschoel achter gedienen. n Honderd minsen leven, ien gemainschop, krekt zoveul ans bie t aanbegun. Woar mit twijentwinteg minsen ien plougjes van twij n dörpshoes t haile joar deur draaien blift. Woar mor ainkommoatwij minsen ien t joar dood goan, deur aigen dörpsgenoten n graf groaven en der noartou droagen worren. Boven op wier oldste bakstainkerk van Grunnen, t legendoarisch Schnitger orgel, mit heur himmelogen draaiende meziekklanken. Hailege Andreas, volks beschaarmhailege, ook van zeelu tot handelsvolk, beschaarmer tegen kinkhaaust en roodloop oet daarms. Nooit is dörp gruit. Wier kon hòògoet wizzeghaid baiden tegen vloudgolven en aner ongemakken, aan zòveul en naìt meer. Aan raand van òfgroaven wier vervoagt beschaarmd dörpsleven ien wiede vergezichten. Weerboarhaid van dörp en wier is liek hellen van Iezerboanpad, altied omhoog. Zeekoapen en dörpsbewoners schoelen vandoag vaileg om en op wier, t störmt op zee. |
  Schilderijen van René Kuipers Gedichten van Jan Bos 
|
|
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |